Vector W8 — een originele sportwagen van de maker van Ford en Chrysler met niet-gecontroleerde 1200 pk

Een van de meest unieke en mysterieuze supercars van de 20e eeuw wordt beschouwd als de Vector W8. Deze auto is gemaakt door de Amerikaanse ingenieur-ontwerper Jerry Wiegert als een alternatief voor de erkende grootheden van het segment — Ferrari en Lamborghini. Met ervaring opgedaan in grote bedrijven zoals Ford, Chrysler en General Motors, vatte Wiegert in de jaren 70 het idee op om een rivaal te creëren voor de Europese sportwagens. Zijn concept was vanaf het begin gebaseerd op de principes van luchtvaartontwerp. Het eerste prototype — The Vector — werd aan het publiek getoond in 1972, en de serieproductie werd pas van 1989 tot 1993 opgezet. In die tijd werden er 22 exemplaren gebouwd, waarvan er 19 werden verkocht.

Geschiedenis van de creatie

Het werk aan dit model begon al in de jaren 70, toen een klein team zichzelf het ambitieuze doel stelde om zich te meten met de grote namen in sportauto's. Het eerste concept genaamd The Vector verscheen in 1972. Deze versie had geen eigen platform en motor — het was meer een fantasie over auto's van de toekomst. Desondanks bleek de interesse in het model groot, en al snel begonnen de ontwikkelaars aan een nieuwe versie, bedoeld voor werkelijk gebruik.

In 1977 werd aan het publiek het model Vector W2 getoond, dat tegen 1980 als prototype model werd gepresenteerd. Het kenmerkte zich door een wigvormige carrosserie, 'vlinderdeuren' en een achterspoiler met een originele vorm. Echter, deze versie heeft nooit de productielijn bereikt.

Een echte doorbraak kwam in 1989, toen de productie van de vernieuwde Vector W8 begon. Het exterieur en interieur van dit model waren herwerkt, en bij de creatie werden materialen gebruikt die vergelijkbaar zijn met die in de luchtvaart: Kevlar en aluminium honingraatpanelen. Dankzij de hoge sterkte van het chassis, slaagden de veiligheidstests zelfs met slechts één prototype. Ondanks de indrukwekkende prijs van 450 duizend dollar, vond de auto snel zijn eerste eigenaren. Uiteindelijk werden er 19 auto's geproduceerd.

Technische specificaties

Het eerste proefmodel onder de naam Vector W2 zag het licht in 1978. Het was uitgerust met een 5,7-liter V8 van Chevrolet, opgevoerd tot 600 pk dankzij een tweetal turbocompressors. Een interessante eigenschap was de dwarsgeplaatste motorinstallatie, wat het model onderscheidde van de meeste sportwagens uit die tijd.

In combinatie met de motor werkte een drietraps automatische transmissie van Oldsmobile Toronado, die het koppel van 800 Nm kon verdragen. Met een gewicht van 2160 kg accelereerde de auto naar 100 km/u in slechts 4 seconden, en de maximale snelheid bereikte 350 km/u. Later werd het motorvermogen met 50 pk verhoogd, waardoor die al tot 389 km/u kwam.

Niet in staat om de W2 in serieproductie te nemen, introduceerde Wiegert midden jaren 80 een nieuwe modificatie — de Vector W8. Het behield dezelfde motor, maar de motorinhoud werd vergroot tot 6 liter en het vermogen bereikte 625 pk met 880 Nm koppel. Volgens ooggetuigen werd tijdens testbankproeven zelfs 1200 pk verkregen. De transmissie bleef hetzelfde — dezelfde drietraps 'automaat'.

Ontwerp van de sportwagen

De Alfa Romeo Carabo conceptcar diende als inspiratie voor het exterieur. Van deze erfenis ontving de Vector een futuristische wigvormig silhouet. De carrosserie kenmerkte zich door een extreem lage bodemvrijheid, wat voor uitstekende aerodynamica zorgde. Visuele accenten waren de onder bewegende panelen verborgen verlichting en drie ruitenwissers.

Het interieur van de auto was ontworpen met speciale aandacht voor details: leer en suède overal, op de vloer — een wollen bekleding met vloermatten bovenop. Recaro-stoelen hadden elektrische aanpassingen, en de airconditioning zorgde voor het klimaat in de cabine. Een interessante oplossing was de verschuiving van de bestuurdersstoel dichter naar het midden van de cabine, wat de bestuurbaarheid en het gevoel van controle verbeterde.

De instrumentenpaneel verdient speciale aandacht — een digitaal display en een styling in jachtvliegtuigstijl. Alle gegevens werden op het scherm weergegeven, en de bedieningselementen waren gerangschikt in de vorm van functionele knoppen, zoals in de luchtvaart.

Onder de ongebruikelijke interieurdetails — een stuurwiel met een centrale diamantvormige deel en een originele transmissiekeuzeband, links van de bestuurder geplaatst. Zelfs de handrem had een gebogen vorm, in harmonie met het cockpitontwerp.

Hoewel de Vector W8 een opmerkelijke auto was, was zijn weg niet makkelijk. Ondanks de technische voordelen en uiterlijk design, kwam het project voortdurend financiële moeilijkheden tegen. Regelmatige crisissen en wisselingen van eigenaren maakten de productie en ontwikkeling van het model alleen maar moeilijker.

Desalniettemin werd elke geproduceerde eenheid een zeldzame en prestigieuze auto. Vandaag de dag wordt de Vector W8 gezien als een symbool van de Amerikaanse droom over een supercar, een uitdrukking van het streven naar onafhankelijke technologieën en vrijheid.